Toen gingen we dus naar het stadje met zon zee en strand: Mirissa. Dit staat dus niet per se bekend om zijn strand, wat wij wel begrepen want het was overbevolkt met Russen, maar om wat er daar in
de zee zwemt. Het is namelijk een van de beste plekken ter wereld om walvissen te spotten. Die kans hebben wij natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan en wij zijn op een van de bootjes daar
gestapt. Heel bijzonder om dan opeens een grote waterspuit boven het water uit te zien komen en daarna een enorm beest boven het wateroppervlak te zien komen.
Bij dit zoogdier spotten hebben we het niet gelaten, we zijn vandaag namelijk ook op safari geweest. Bij een safari denk je misschien eerder aan Afrika maar hier kunnen ze er ook wat van. Heel
vroeg in de ochtend werden we opgehaald met een jeep om naar het wildpark te gaan. Eenmaal binnen reden we al gelijk tegen een kudde olifanten aan. Nouja, niet helemaal ertegenaan natuurlijk, maar
wij verbaasden ons wel over hoe dichtbij je kunt komen zonder dat ze zich ook maar iets van je aantrekken. We hebben meerdere kuddes olifanten gezien met heel veel kleintjes, maar ook jakhalzen,
herten, varanen, buffels, pelikanen, toekans en krokodillen. Het was net of we in een grote dierentuin rond reden zoveel was er te zien. We hebben wel 600 foto's gemaakt tijdens de safari dus
jullie zijn allemaal uitgenodigd als we thuis zijn ;)
Voor de safari kwamen we uit de bergen van Sri Lanka. Hier zaten we in een hele mooie homestay boven op een berg met een uitzicht over de hele vallei en midden in de thee plantages. Ik denk dat dit
wel het mooiste uitzicht was waar we ooit mee zijn opgestaan. We zullen een foto online zetten. In het berggebied hebben we door de theeplantages gewandeld, naar watervallen geklauterd, een
theefabriek bezocht en veel thee gedronken. Een heerlijke plek waar we een paar dagen langer zijn gebleven, omdat we het zo mooi vonden. Uit de bergen zijn we vertrokken met de trein. Deze
treinreis door de bergen staat op de lijst van mooiste treinreizen van National Geographic. En we hoefden er niet over na te denken waarom, dwars door theeplantages, jungle, en dichte wouden, over
hoge houten bruggen, door smalle donkere tunnels en langs enorme watervallen. Je kon je ogen geen seconde van het raam afhouden.
Nu zitten we van de safari uit te rusten in ons hostel aan het strand. Voor jullie beeld, we kijken tv met de eigenaren hier in volle spanning. Het is vandaag namelijk verkiezingsdag. Al vanaf onze
aankomst in Sri Lanka is het niet te missen. Overal hangen de posters, vlaggen en levensgrote billboards van een enkel persoon: de huidige president. Waar je alleen pas achter komt als je met de
locals zelf praat, is dat ze helemaal niet zo dol zijn op deze man. En dat er een oppositie is weet je pas als je het hoort van locals. In de reguliere pers hier zul je de oppositie niet tot
nauwelijks zien, omdat de pers grotendeels in handen is van de president. Wij zijn benieuwd of de verkiezingen eerlijk verlopen. De mensen hier hebben in ieder geval goede hoop.Op dit moment zijn ze al voorzichtig feest aan het vieren, omdat ze massaal op de oppositie hebben gestemd.Zelieten vandaag trots hun inkt blauwe pink
aan ons zien op straat, het teken dat ze gestemd hebben.
Net terwijl we dit schreven werden we opeens geroepen, 'kom op het strand kijken!' Wat we toen zagen was zo bijzonder. Een hele grote
zeeschildpad kwam het strand op gezwoegd om eieren te leggen. Heel erg bijzonder om te zien en dat vlak voor ons huisje, wauw!
Nu hebben we nog maar een paar dagen te gaan en zullen we vooral van de zon gaan genieten voordat we volgende week weer aan zullen komen in
het koude Nederland. Dat zal wel even wennen zijn na de warmte hier, maar we kunnen er in ieder geval weer even tegenaan na deze winterzon!
Ook al is het eigenlijk al te laat, iedereen nog een gelukkig 2015 vanuit Sri Lanka! Vorige keer waren we ons verhaal geëindigd met dat we de week voor kerst nog op een zonnig strand in Maleisië
zouden doorbrengen. Die week doorbrengen op het strand is gelukt, alleen zonnig willen wij het niet noemen. Misschien hebben jullie het wel in het nieuws meegekregen, maar Maleisië werd geteisterd
door hevige regenbuien en overstromingen. En aan een regenachtig strand heb je niet veel, tenminste vinden wij. Maar achteraf wel goed dat we hier heen zijn gegaan, want vanuit de bergen waar we
net daarvoor vertrokken waren moesten de bewoners en toeristen geëvacueerd worden. Niet echt lekker dus. Na deze druilerige dagen op het strand zijn we naar Kuala Lumpur (de hoofdstad) vertrokken
om kerst te vieren en ons vliegtuig naar onze volgende bestemming, Sri Lanka, te pakken op tweede kerstdag.
Kerst zijn we begonnen met een echte nachtmis midden in de stad. Het was er overvol en de mensen keken buiten op schermen. Om 12uur werd er vuurwerk afgestoken om kerst knallend te beginnen. Dit
was ook het startsein voor de jongeren in Maleisië om helemaal los te gaan met sneeuwspuiten. Ja, je leest het goed, ze hebben nog nooit sneeuw gezien maar vinden het daarom des te leuker om het na
te bootsen. Dit doen ze met bussen vol met een soort scheerschuim wat heel smerig ruikt. De kunst is vervolgens om het bij zoveel mogelijk mensen midden in het gezicht te spuiten (bij toeristen
scoor je extra punten) zodat het uiteindelijk overal zit. Iedereen probeert je de bussen te verkopen als je even adem kunt halen: 'Join the war!'. Niet echt een vredig idee dus. Onder andere
hieraan merk je dat ze kerst niet echt vieren met de kerstgedachte, maar dat het meer iets is wat ze hebben opgepikt uit het westen. De taxichauffeur vertelde dan ook dat hij onze feesten maar
vreemd vond. 'Wat een vreemde feesten hebben jullie westerse mensen, wij vieren feestdagen rustig met familie en lekker eten', zei hij. Toen wij hem uitlegde dat kerst bij ons ook heel anders is
dan hier met de spuitbussen begreep hij er helemaal niks meer van. Kortom onze kerst was anders dan anders.
Tweede kerstdag was het tijd om naar het derde en laatste land van onze reis te vertrekken: Sri Lanka! Als jullie in het nieuws hadden gelezen dat Maleisië geteisterd werd door overstromingen,
hebben jullie in datzelfde bericht vast ook gelezen dat dit ook in Sri Lanka het geval was. Tsja, we hadden onze landen goed uitgekozen. Als geluk bij een ongeluk konden we niet afreizen naar de
bergen en waren we hier gelukkig ook niet toen ook daar mensen geëvacueerd moesten worden. We zijn namelijk vijf dagen in de hoofdstad gebleven na aankomst omdat Leander werd geveild door een hoge
koorts. De arts in Nederland raadde ons toch maar aan even langs het ziekenhuis te gaan om te checken op tropische ziekten. Dat was ook onze eerste kennismaking met een Aziatisch ziekenhuis. En
geloof ons, daar wil je niet in terecht komen. Het is er nog viezer dan in een gemiddeld bushokje in Nederland en de ziekenhuisbedden lijken uit de middeleeuwen te komen en zitten vol met
ondefinieerbare vlekken. Yuk. Toen maar weer naar Nederland gebeld en gevraagd of er een ziekenhuis was die wel aan Westerse standaarden voldeed. En die was er, een privé ziekenhuis. Hier werden we
prima geholpen en uiteindelijk na wat testen met een antibiotica kuurtje naar huis gegaan waarna Leander weer opknapte. Wel weer even bizar om te beseffen hoe goed onze gezondheidszorg is en hoe
triest het is dat als je hier woont en niet rijk bent, je eigenlijk aan de goden overgeleverd bent als je iets mankeert.
Zodra we konden zijn we weer op pad gegaan om Sri Lanka en zijn bewoners te gaan ontdekken. Net over de goden gesproken, moest ik eraan denken wat we in onze gids lazen. Namelijk dat er in Sri
Lanka veel verschillende geloven en overtuigingen zijn, voornamelijk het boeddhisme, maar ook het hindoeïsme, christendom en de islam. Maar van welk geloof de mensen hier ook zijn, allemaal slaan
ze even een kruisje bij het Mariabeeld, buigen ze bij een buddha beeld en prevelen ze iets bij Ganesha de hindoe god. Ze zien het als een soort verzekering dat ze goed zitten. Wij zien het vooral
als kenmerkend voor de Sri Lankezen, een heel gemoedelijk volk. Behalve de vele agenten op straat merken wij dan ook niets van de vijandigheid die hier in de lange burgeroorlog geheerst moet
hebben. Ze zijn erg blij met toeristen en overal wordt er dan ook naar ons gezwaaid, met grote ogen naar ons gekeken en 'Welcome to Sri Lanka!' naar ons geroepen. Je voelt je hier als toerist echt
heel erg welkom.
Als eerste plaats in Sri Lanka hebben we Galle bezocht. Een stadje vol met Nederlandse historie. Dit was namelijk een stad waar de Nederlanders zich tijdens de VOC tijd hebben gevestigd voor de
kruidenhandel. Ze woonden in een mooi groot fort aan de kust, compleet met Groote Kerk en de Lynbaan (voor de Rotterdammers onder ons). Alles is perfect bewaard gebleven en half overgroeid met
tropische beplanting. Echt heel bijzonder om doorheen te lopen. En toen was het ook tijd om het nieuwe jaar knallend in te gaan. Dit hebben we gedaan op een enorm strandfeest vol met toeristen en
Sri Lankezen. Ons beviel het wel, oud en nieuw vieren en korte broek met je voeten in de zee. Hierna zijn we dan ook nog een tijdje in de buurt gebleven van zon zee en strand, maar niet om de reden
waarom jullie denken maar om een hele andere reden..
Na een paar weken stilte van onze kant weer een update voor de site. Dat het stil was betekent niet dat we stil hebben gezeten. We hebben het zelfs druk gehad met lesgeven, eilandhoppen, ceremonies
bijwonen en steden tripjes. Tsja het leven is zwaar hier ;)
In het weekend na onze laatste blog hebben we de hoogste berg beklommen van Bali, de Gnung Agung. Voor het gemak deden we dit ook nog eens in
het donker om met zonsopgang boven te zijn. Dit was gemakkelijker gezegd dan gedaan. 4,5 uur lang hebben we geklommen alsof ons leven er vanaf hing. Volgens Janneke was dit ook echt zo en ook
Leander moest toch wel toegeven dat dit andere koek was dan de alpen. Maar bovenaan kregen we wel wat ons belooft was: een schitterend uitzicht boven de wolken uit. Het harde werk was dus wel zeker
de moeite waard.
De laatste weken van het lesgeven zijn we vooral bezig geweest met de kinderen om een musical voor te bereiden. De lokale docent is namelijk helemaal fan van mamma mia en had ons daarom gevraagd om
een musical te maken met de kids. Nu had ze mazzel dat Janneke haar interesse deelde en voor Leander het wist zat ook hij midden in de musical voorbereidingen. Het was nogal een opgave om in 2
weken met kinderen die ook nog eens je taal niet spreken een Engelse musical voor te bereiden. Maar het was super leuk om te doen. Als we door het dorp liepen hoorden we telkens kinderen mamma mia
zingen, zo grappig. Op de dag van de uitvoering waren wij bijna net zo zenuwachtig als de kids zelf, maar de kinderen deden het beter dan ooit tevoren. Na een daverend applaus van het publiek (de
andere kinderen van de school) hebben we met z'n allen geswingd op het podium. En toen de mamma mia cd stopte begonnen de kids opeens te zingen voor ons, omdat het onze laatste dag op de school
was. Na het lied kwamen ze ons allemaal een hand geven om ons gedag te zeggen. Hier moesten we toch wel even met onze ogen knipperen en we gaan ze zeker ook heel erg missen.
Na onze laatste schooldag zijn we vertrokken naar de gili eilanden voor de kust van Lombok voor witte stranden en een helder blauwe zee. Beetje jammer alleen dat het daar met bakken uit de hemel
kwam en we dus vooral de binnenkant van ons strandhutje gezien hebben. Lang leve het regenseizoen. De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan want de ochtenden zijn vaak wel droog. De gili's staan
er om bekend dat je er goed kunt snorkelen, dus dat zijn we dan ook gaan doen. En al na vijf minuten zagen we waar we naar zochten: een groene zee schildpad. Heel vet om te zien tussen het koraal
en alle gekleurde vissen. Na het snorkel avontuur zijn we weer op de boot terug gestapt naar 'ons' dorpje in Bali want we waren nog uitgenodigd voor een crematie.
Ja, je leest het goed. Op Bali krijg je een vrolijke uitnodiging om toch vooral op een crematie te komen. De oude priester van het dorpje was namelijk overleden en hoe meer mensen er op een
crematie komen, hoe groter de kans dat de overledene beter terugkomt in het volgend leven. Huilen is ook niet gepast, want hierdoor komt de overledene namelijk minder goed terug in een volgend
leven. Dit zorgt dan ook voor een bizarre combinatie voor ons westerlingen, lachende gezichten en gezellige praatje op een crematie. We werden gelijk meegenomen het huis in waar het lichaam lag. Ze
wilden ons graag alles laten zien en ze doen niet moeilijk over het zien van het lichaam. Best bizar vonden wij. Ze waren net even bezig het lichaam over te tillen naar de kist. Met de sigaret nog
in de mond doen de mannen dit zo maar even (tussendoor laten ze de kist nog even vallen en steekt de hand van de overledene er nog uit), terwijl de kleindochter even uitleg aan ons geeft wat er
allemaal gebeurt. Heel vreemd allemaal dus. De enige overeenkomst die we hebben kunnen vinden met westerse begrafenissen is het plakje cake wat uitgedeeld werd;-)
Toen alle gebeden waren uitgevoerd door de priesters vetrokken we in een hele stoet naar het crematieveld. Het lichaam werd op een hele hoge toren getild. Dit ging gepaard met veel kabaal en op elk
kruispunt drie rondjes om de geesten in de war te brengen. Voor als jullie het nog niet wisten, kwade geesten verblijven namelijk vaak op kruispunten. Aangekomen op het veld werd het lichaam weer
overgedragen, deze keer in een witte papier marche stier. Deze werd vervolgens aangestoken en hierna vertrok iedereen. Wat bizar om mee te maken allemaal!
Na de crematie hebben wij onze backpack weer ingepakt en afscheid genomen van onze mede vrijwilligers en ons gastgezin. We vonden onze tijd als vrijwilliger een heel bijzondere
ervaring.Door echt bij de familie zelf te verblijven en een rol te vervullen in het dorp leer je het echte leven van de locals kennen. Je
gaat mee in hun ritme en gewoontes. Zo hielp Janneke met de offers klaarmaken met de vrouwen en ging Leander na werktijd met de Indonesiërs badmintonnen (hier zijn ze echt helemaal gek van).
Kortom, onze tijd hier was echt onvergetelijk. Mocht je ooit nog eens zoiets in de toekomst willen doen dan kunnen we het je van harte aanbevelen. Wij gaan het in ieder geval erg missen.
Na nog een luxe nachtje in het Mercure hotel, waar Janneke vorig jaar met haar moeder zat, was het tijd om Bali te verlaten na een onvergetelijke maand. Op naar Singapore! In Singapore hebben we
twee dagen de superschone stad verkent met grote shoppingmalls, kerstlampjes en regeltjes, heel veel regeltjes. Was je handen na het plassen, snuit je neus met een zakdoek, doe je rugtas af in de
metro, geen kauwgum kauwen en ga zo maar door. Op een overtreding staan boetes van 500 tot 4000 euro. Geen wonder dus dat deze mensen zich keurig aan de regeltjes houden.
Twee dagen Singapore is genoeg vonden wij (ook voor onze portemonnee), dus zijn we doorgetrokken naar Maleisië. Hier zitten we nu in de bergen, de Cameron Highlands. Het is hier wel koud vinden
wij, maar twintig graden :p Dit gebied staat vooral bekend om de grote theeplantages die we vandaag hebben bekeken. Je kan hier heel mooi wandelen door jungles en thee plantages. En het zit hier
vol met Nederlanders, die houden blijkbaar van wandelen dus wij hebben het hier wel gezellig :)
De komende twee weken hebben we nog de tijd om de stranden van Maleisië te verkennen, want op tweede kerstdag vetrekken we weer naar Sri Lanka. Kortom, wij vervelen ons hier nog lang niet!
Hierbij dan weer ons eerste bericht vanuit het voor ons inmiddels vertrouwde Bali. Het is heel anders nu we hier zijn als vrijwilligers. Hierdoor krijgen we een hele nieuwe kant van Bali te zien.
We verblijven bij de oprichter van de school, Ketut, en zijn familie waar we deel uitmaken van het dagelijks leven van een Balinese familie. Dit komt vooral neer op vroeg opstaan, vanaf 's ochtends
vroeg nasi maken (gelukkig maken ze voor ons voor het ontbijt een uitzondering) en veel bezig zijn met het tevreden houden van de goden door het maken van offerbakjes.
Het schooltje waar we op lesgeven (3 losse lokaaltjes tussen de rijstvelden) is op 3 minuten lopen van onze homestay. We geven allebei een eigen klas les. Leander heeft de groep met kinderen van
11-15 jaar en Janneke kinderen van ongeveer 8-11. Er zit veel verschil in de niveaus van de kinderen. Sommigen komen uit slechte familes, zijn wees of hebben een beperking waardoor klassikaal
lesgeven een uitdaging is. De kinderen komen vrijwillig naar de school na hun reguliere school, dus zijn wel gemotiveerd en de 'yayasan' zoals ze de school hier noemen is voor sommigen dan ook een
tweede thuis waar ze de hele middag te vinden zijn.
Na de les wandelen we vaak met de hond van Ketut naar de rijstvelden aan het eind van de straat. Hier kunnen we lekker zitten met een kokosnootje en praten met de locals. Het is wel lastig soms om
iets voor de mensen hier te doen, bijvoorbeeld als je een fooi wil geven dan nemen ze dat niet aan omdat wij de teachers zijn. Wel een beetje omgekeerde wereld dus als toerist waarbij ze proberen
zoveel mogelijk geld uit je zakken te kloppen.
We zijn in ieder geval wel gerust gesteld dat dit een 'echt' project is en geen toeristische attractie zoals steeds meer vrijwilligers organisaties schijnen te worden. Ketut is een man met hart
voor de kinderen en al het geld dat hij verdiend met toertjes of eten verkopen steekt hij in de yayasan. Het belangrijkste is nog dat de kinderen het naar hun zin hebben en elke dag terugkomen. Als
we door het dorpje lopen zwaaien families naar ons en sommige bewoners bedanken ons ervoor dat we ons inzetten voor hun kinderen en kleinkinderen. Het is heel dankbaar om te doen en echt een
ervaring.
In het weekend zijn we 'vrij' en dan gaan de vrijwilligers op stap om Bali te verkennen. Wij maakten van deze tijd gebruik om naar het eiland Lembognan te gaan, voor sommigen misschien bekend van
het schilderij wat boven onze bank in Tilburg hangt. Hier hebben we voor de eerste keer sinds we hier zijn in de zon gezeten, aangezien we hier verder de hele dag in de schaduw proberen te blijven
om maar niet oververhit te raken (Janneke mag alleen lange broek aan en shirt met mouwen). Maar met een verkoelende zee in de buurt en zwemkleding is dat natuurlijk een ander verhaal ;). We hebben
hier ook gesnorkeld met manta roggen. Die zijn echt enorm (meer dan 2 meter breed) en hebben een bek waar wij wel in zouden passen. Gelukkig eten ze alleen plankton (tenminste dat is wat ze ons
vertelden).
Nu zijn we alweer aan onze tweede week begonnen en de tijd vliegt. Hopelijk gaat het niet te snel, want het is hier veel te leuk!
Sommigen van jullie wisten het misschien nog niet, dus hiermee willen we jullie weer laten weten dat wij binnenkort weer onze Azië avonturen gaan vervolgen! Deze keer zijn we 2 maanden weg, van 15
november tot 15 januari.
We willen ook deze reis weer proberen om af en toe een update op deze website te zetten zodat jullie weten waar we uithangen. Deze keer gaan we namelijk niet alleen om te backpacken, maar zullen we
ons ook nuttig (proberen) te maken. We gaan namelijk voor een kleine maand vrijwilligerswerk doen op een soort ‘community center’ in Bali. Kinderen kunnen hier na hun reguliere lestijd naartoe
komen voor Engelse les, sportactiviteiten en projecten over het milieu. Dit educatieve centrum is opgericht om de kinderen waarvan de ouders niet veel geld hebben beter voor te bereiden op de
toekomst.
Na het vrijwilligerswerk zullen we afreizen naar Maleisië om onze oude backpack gewoontes weer op te pakken. We zullen hier langs de westkust trekken om mooie stranden te ontdekken en theeplantages
te bezoeken. Hier zullen we ook een zonnig kerstfeest vieren. Vervolgens vliegen we weer richting huis, maar niet voor we een tussenstop hebben gemaakt op Sri Lanka waar we ook nog 2 weken zullen
doorbrengen. Hier hopen we vooral oude koloniale steden te bezoeken, mooie tempels te zien, een safari te maken, en oud en nieuw te vieren.
De cirkel is rond, na Thailand, India, Maleisie, Indonesie, Cambodja, Laos en Vietnam zitten we weer achter de zelfde computer in Bangkok waar wij ons eerste reisverhaal schreven en nu opeens
alweer de laatste! Wat is de tijd voorbij gevlogen vooral de laatste maand. We hebben nog veel gedaan en nog geprobeerd zoveel mogelijk te zien en te genieten. Nadat we de broer van Leander en zijn
vriendin zijn tegengekomen op Cat Ba Island hebben we weer eens even sportief gedaan en zijn we met kajaks de vele onbewoonde eilandjes gaan verkennen. Daar konden we aanleggen bij de mooiste
strandjes waar we met z'n vieren gepicknickt hebben terwijl we ‘op een onbewoond eiland' zongen.
Na een paar dagen hebben we weer afscheid genomen van Niels & Inge en zijn we doorgetrokken naar het midden van Vietnam, naar de oude koninklijke stad Hue. Om daar te komen hebben we weer een
nachtbus gepakt, alleen jammer dat Janneke's bed boven de wc zat. Iedereen die wel eens een wc in een bus heeft geroken weet dat dat geen pretje is! Ook leken de Vietnamezen een nogal zwakke blaas
te hebben waardoor de zure lucht goed de neuzen in kon dringen. Gelukkig wilde Leander zich op offeren en hebben we om de zoveel uur geruild en toch nog een paar uurtjes kunnen slapen. Zo'n busreis
is toch eigenlijk nooit zo'n succes! Gelukkig werden we ontvangen door het beste hotel tot nu toe en werden we geupgrade naar de duurste kamer. Dat maakte de busreis dan wel weer goed! Toen we
smiddags door de stad fietsten liepen we ook nog een monnik tegen het lijf die ons graag op de thee wilde hebben en hij meende 'het boeddhistische' in ons te zien. Zo zaten we dus opeens op de thee
bij een Vietnamese monnik. Dat blijft toch misschien het mooiste van reizen, zo veel verschillende mensen ontmoeten die je altijd weer kunnen verassen!
Na Hue zijn we naar een stadje vertrokken wat het walhalla is van elke shopahalic: Hoi An. Gelukkig rekenen wij onszelf niet onder deze categorie anders zouden we helemaal blut naar huis
terugkeren. Alles wat je maar kan bedenken kan je hier laten maken voor de goedkoopste prijs, in het model en de kleuren die jij het liefst wil. Ook al waren we eerst niet echt van plan om iets te
kopen, we zijn hier weer vertrokken met op maat gemaakte jurken, schoenen en laarzen. Na drie dagen moesten we hier weer vertrekken om de schade te beperken maar voor elke shopahalic raden wij dit
stadje aan, of raden wij aan om er vooral uit de buurt te blijven als je geld je lief is!
Toen brak onze laatste week in Vietnam alweer aan en zijn we vertrokken naar een eiland. Ook al hebben we er zoveel gezien, we zijn er nog steeds niet op uitgekeken. Dus hebben we de laatste dagen
in Vietnam doorgebracht op Phu Quoc, het eiland van de parels, witte stranden, en in ons geval regen, veel regen! Daar zaten we dan, in ons huisje aan het strand met hangmatten terwijl de tropische
regen met bakken uit de lucht viel. Gelukkig hadden we onze poncho‘s nog en hebben we maar veel gezeten (en gegeten) bij de vele Franse restaurantjes op dit eiland. Aan Fransen hebben ze op dit
eiland in ieder geval geen tekort! Gelukkig sloeg het weer na drie dagen om en hebben we toch nog volop kunnen genieten van dit super mooie bounty eiland en onze hangmatten!
Toen zijn we weer vetrokken naar Thailand om eerst nog even te genieten van de grootste watervallen in Thailand, nog zoiets dat ons nooit verveeld. Hier kon je ook gratis een Dr. Fish behandeling
krijgen, zodra je ook maar het puntje van je teen in het water stak begonnen tientallen visjes aan je voeten te sabbelen. Vooral Janneke kan je vertellen dat dit verre van ontspannend is en ze ging
dan ook al spartelend door het water. Wel een grappig gezicht, als je bedenkt dat nog tien andere mensen ook aan het spartelen zijn. Hier hebben we ook nog een klooster bezocht. Dit klooster lag in
een enorm gebied wat je met een grote brug over het water kon betreden. Eenmaal aan de overkant was het enige wat je zag de natuur, glanzende tempels en monniken in witte gewaden die in stilte over
het terrein schreden. Bij een bezoek aan dit klooster hoort een wandeltocht de berg op, drie keer zo hoog als de dom. Ook wij zijn dus omhoog geklommen in de brandende hitte. Ook al was dit wel
even afzien, het was echt heel bijzonder om daar te klimmen tussen de nonnen. Eenmaal boven kwamen we bij een wit marmeren tempel waar je een uitzicht had over de hele vallei.
Eigenlijk voelde het daar boven op de berg al een beetje als een eindpunt van de reis, want hierna zijn we teruggereisd naar Bangkok waar vanavond onze vlucht naar Nederland vertrekt. Daar hebben
we nu toch ook wel weer zin in want stiekem hebben we onze vrienden en familie toch wel gemist de afgelopen vijf maanden! Dus nadat we hier nog de laatste koopjes bij elkaar geshopt hebben komen we
met volle tassen woensdag 30 mei weer aan in Amsterdam na vijf maanden reizen door Azie. Iedereen heel erg bedankt voor het ´meereizen´, en het achterlaten van leuke berichtjes die we met veel
plezier hebben gelezen tijdens onze reis!
Nadat we een week lang Oud&Nieuw hebben gevierd, de rivier af hebben gedobberd met een band en bij etnische minderheden hebben gelogeerd is het wel weer eens tijd voor een verhaal op de
site!!
Na het vorige verhaal hebben we ons volop in het Laotiaanse nieuwjaar gestort in de hoofdstad Vientiane. Niet echt dat we een keuze hadden, we werden overal de huizen ingesleept en een bier Lao
werd in de hand gedrukt. Die moesten we dan zo snel mogelijk atten terwijl ze ernaast bleven staan om daarna 'Happy New Year' te roepen terwijl er water in je nek werd gegoten en talkpoeder in je
gezicht werd gesmeerd. Ja, de Laotianen zijn een apart volkje hoor! En dit allemaal net na het ontbijt, je verbaasd je niet dat de straten vol waren met slingerenden mensen. Gelukkig werd er de
hele tijd een verfrissende emmer koud water over je hoofd gegoten. Op de kade stonden de beste bands van Laos op te treden, ze deden hard hun best maar het was zo vals als een jankende viool.
Misschien had de band ook iets te diep in het glaasje gekeken? De politie stond er in ieder geval ook met een biertje bij te kijken.
Nadat ze een week lang Oud en Nieuw hadden gevierd kwam de rust weer terug in Laos. In het dagelijks leven zijn Laotianen echt de meest luie mensen die we zijn tegengekomen. Hier hebben ze wel een
goede reden voor bedacht: vanuit het boeddhisme willen ze zoveel mogelijk stress vermijden. De beste manier om dit te doen is natuurlijk om de hele dag in je hangmat te liggen met een biertje. Ook
in de winkels was hun motto duidelijk te merken, we hebben vaak eerst iemand wakker moeten schudden voordat we iets konden kopen. Wij vonden het in ieder geval een inspirerend volkje ;)
Na de hoofdstad zijn we naar Vang Vieng vertrokken dat bekend staat om het 'tuben'. Je kan met een band de Mekong afdobberen tussen de hoge rotswanden door. De eerste dagen hier hebben we
gemountainbiked door de mooie natuur hier en zijn we langs een paar van de vele grotten geweest. De rest van de tijd hebben we in ons hangmatje geslingerd voor ons houten bungalowtje. Op 18 april
moesten we natuurlijk wel Leanders verjaardag gaan vieren, Janneke had een echte verjaardagstaart geregeld in het dorpje en Leander kreeg een video boodschap van zijn Tielse vrienden. Om het
compleet te maken zijn we die dag ook gaan tuben, maar voordat je je band in kan moet je eerst mee feesten in een van de vele bars bij het afzetpunt. Leander werd al gauw op het podium getrokken en
er werd voor hem gezongen. Na wat biertjes zijn we dan toch in ons bandje gestapt en zijn we lekker rustig teruggedobberd.
Als laatste plek in Laos zijn we naar Luang Prabang vertokken, de oude hoofdstad. Deze stad straalde de Laotiaanse sferen uit; rust rust en nog eens rust. Lekker rondlopen, zwemmen bij watervallen
en rivieren en struinen over de avondmarkt waren onze voornaamste bezigheden. Niet verkeerd dus! Erg druk moesten we hier ook niet doen, de temperatuur liep hier op tot tussen de 40 en 45 graden.
Nadat we hier vier dagen hadden doorgebracht, waagden we ons aan de langste busreis ooit! In 28 uur zouden we van Luang Prabang naar Hanoi in Vietnam rijden.
Nadat we over alle hobbelwegen hadden gereden, konden we eindelijk de bus uitstappen in Hanoi; een stad vol met drukke scooters. De wegoversteken kun je hier al als een heel avontuur beschouwen:
stap voor stap over de weg gaan terwijl de scooters proberen je niet te raken. Gelukkig lukte het ze aardig, maar toch waren we elke keer verbaasd als we zonder kleerscheuren de overkant hadden
bereikt. Misschien was het omdat we vanuit Laos kwamen, maar de Vietnamezen kwamen bij ons enigszins opgefokt over. Leander werd bijvoorbeeld in een seconde omgetoverd tot een ananas-verkoper met
manden op zijn schouder en rieten hoedje op: 'wanna make photo??!'. Na enkele dagen hebben we Hanoi verlaten om naar een plattelandsdorpje te gaan tussen de bergen. Hier konden we terecht bij een
homestay in een dorpje waar de etnische minderheid ' white Thai' wonen. Deze mensen waren heel vriendelijk en we kregen bergen vol lekker eten voorgeschoteld. Helaas ging Janneke wat minder van het
eten genieten nadat ze een gans doodgeslagen zag worden tegen een steen. Tja...dat is toch wat anders dan fillet in een plastic bakje kopen bij de Albert Heijn.
Vanuit dit plattelands dorpje zijn we op zoek naar een andere etnische minderheid: de H'mong! Deze mensen leven en werken nog in traditionele kleding. Na een uur door de bergen op ons scootertje
hebben we ze op een hoogvlakte gevonden. Daar konden we net zo goed naar ons staren als dat zij naar ons staarden als blanke reuzen. Het was een hele bijzondere ervaring om daar rond te lopen en we
werden zelfs nog uitgenodigd om een kopje thee te drinken bij een van de gezinnen. Foto's maken was helaas wat lastiger, want ze waren wel een beetje fotoschuw.
Inmiddels hebben we het platteland verruild voor het strand van Cat Ba Island voor de kust van Halong Bay. Deze kust ligt vol met kleine puntige eilandjes met mooie baaitjes en grotten. Vandaag
hebben we alleen nog maar het strand verkent van dit eiland maar morgen vertrekken we met de boot om te gaan kayakken tussen de honderden eilandjes. Aan het eind van de dag komen we hier weer terug
en kunnen we als het goed is gaan eten met Niels en Inge, de broer van Leander en zijn vriendin. Leuk om bekenden te zien zo ver weg van huis! Daarna zullen we weer doortrekken naar het zuiden van
Vietnam waar we nog wat stadjes, oorlogsplekken en stranden gaan ontdekken. Nog maar een maandje maar wij hebben het er nog wel even druk mee ;)
Zoals beloofd deze keer een verhaal over Cambodja, vandaag hebben we Cambodja verlaten en zijn we de grens overgewandeld naar Laos. Een mooi moment dus om jullie te updaten over het mooie land
Cambodja! Om hier te komen zijn we vanaf Bali naar Bangkok gevlogen, dat was vooral lekker cheap, en dat is toch waar je als echte backpacker natuurlijk wel rekening mee moet houden ;) De volgende
dag zijn we met de bus (en nog een bus en nog een bus) naar Cambodja afgereisd. Vanuit de bus zagen we de wegen steeds slechter worden en de huisjes steeds bouwvalliger. Op het marktje bij een
grensstadje stonden enorme zakken vol tweedehands kleren uit het westen, zo zie je ook weer eens waar onze kleren terecht komen!
Toen we de grens over gewandeld waren hebben we de taxi gepakt naar Siem Raep, dat bekend staat om Angkor Wat, het grootste tempelcomplex ter wereld. Ons hostel lag aan een onverhard hobbelweggetje
(zoals veel wegen in Cambodja) en naast de vele tuk tuks zie je ook vaak zat een paard en wagen. Wij pakten zoals echte Nederlanders toch maar weer de fiets en zijn in 40-45 graden Angkor
doorgefietst. Dat was wel lekker zweten ;) De tweede dag hebben we dan ook maar lekker lui de tuk tuk genomen, ze hebben hier toch niet echt een fietsklimaat vinden wij. We hebben in die twee dagen
echt hele mooie tempels gezien, sommigen met bomen erop, erin of er tussendoor met hun lange wortels. We voelden ons net Indiana Jones bij al die verlaten tempels!
Daarna was de hoofdstad aan de beurt: Pnom Penh. Daar zijn we naar het paleis van de koninklijke familie geweest. Ze waren zelf niet thuis maar er waren wel veel monniken en Cambodianen die hun eer
kwamen betonen. Wat ook wel grappig was, was dat de Cambodianen ‘s ochtends en ‘s avonds aan de Mekong oever massaal stonden te aerobicen. Hier hebben we ook heel lekker kunnen genieten van haute
cuisine, denk aan biefstuk, wijn en blauwe kaas, met dank aan de Fransen! Veel van de restaurants in Cambodja schenken een deel van de winst aan goede doelen. Dat is dan ook hard nodig, we wisten
van te voren dat Cambodja arm was, maar toch schrokken we van de armoede hier. Veel kinderen worden door hun ouders de straat opgestuurd om souveniertjes te verkopen en zwerfkindjes lopen tussen de
eet tafeltjes door om blikjes en plastic te verzamelen. Heel zielig om te zien! Het is dan ook heel bijzonder om te zien dat de mensen hier altijd een lach op hun gezicht hebben en altijd bereid
zijn om je te helpen. Je merkt aan alles dat ze proberen om het land verder op te bouwen nu het sinds lange tijd weer rustig is in Cambodja na jaren van oorlog en de Rode Khmer. Ze zijn dan ook
heel blij om touristen te kunnen verwelkomen!
Na Pnom Penh zijn we begonnen aan de tocht naar Laos, met als tussenstop Kratie. Een klein stadje aan de Mekong waar je echt het gevoel hebt dat je echt tussen de locals leeft. Jammer alleen dat je
hier ook een lokaal menuutje voorgeschoteld krijgt: kat, hond en slang, en wil je je eitje plain of met embryo? We kwamen hier duidelijk niet voor de haute cuisine, we zijn hier gekomen voor de
dolfijnen! Op de Mekong kan je op zoek gaan naar de zeldzame Irrawaddy dolfijn. En we hadden geluk: de dolfijnen zwommen om ons bootje, echt heel vet om te zien! Daarna konden we aan de kust kijken
naar de zonsondergang terwijl de dolfijnen nog boven het water uitkwamen.
Vandaag hebben we de tocht gemaakt van Kratie naar Laos, wat wel wat voeten (autobanden) in de aarde heeft gehad. We hebben nog nooit zo'n slecht weg gezien als in Cambodja, onverharde
zandweggetjes met enorme kuilen en hobbels. Met z'n tienen in een volgepakt minubusje is geen pretje kunnen wij je vertellen! Toen kwamen we ook nog vast te zitten in een zandkuil, alle mannen
hebben flink moeten duwen voordat we na een half uur weer door konden hobbelen met wat kotsende locals in het busje! Maar we zijn er helemaal gekomen, dit bericht komt vanuit Pakse in Laos. We zijn
benieuwd wat we in dit land weer gaan beleven, in ieder geval kunnen we overmorgen weer Oud en Nieuw vieren! We gaan dus alweer ons derde jaar in op deze reis ;)
Veel liefs, ennuh, alvast een gelukkig nieuw 2556!
